Η συκοφαντία δεν είναι πολιτική, είναι απόγνωση και κατάντια

Απάντηση στον πρόσφατο διάλογο που είδε το φως της δημοσιότητας στα social media και στον οποίο πρωταγωνιστούν δύο πρόσωπα, η Χρύσα Καραγιάννη και ο Ιωάννης Σπιλάνης, που νομίζουν ότι υπηρετούν την πολιτική:

Αν ο όρος "συκοφαντία" χρειαζόταν εικόνα για την ερμηνεία του, οι φωτογραφίες αυτών των δύο προσώπων θα ήταν απολύτως επαρκείς.

Δύο “θηρία” της πολιτικής – ή μήπως δύο θλιβερές φιγούρες, που χωρίς κανένα στοιχείο, αναμασούν υπονοούμενα και νομίζουν ότι εκφέρουν πολιτικό λόγο; Δύο θλιβερά υποκατάστατα πολιτικού λόγου, που επιβιώνουν μόνο μέσα από φήμες και ψίθυρους. Περιφέρουν τη μικροψυχία τους ως πολιτική σκέψη και

υποκαθιστούν  την πολιτική τους ανεπάρκεια με δήθεν «ηθική υπεροχή». Όταν δεν έχεις πολιτική υπόσταση, κατασκευάζεις “σκάνδαλα”. Όταν δεν έχεις αλήθεια, επιστρατεύεις υπαινιγμούς. Έτσι, ο ένας με μισόλογα και ψιθύρους και η άλλη με κορώνες, ηθικολογίες και γενικότητες, νομίζουν ότι διαμορφώνουν πολιτική ατζέντα.   Το μόνο που καταφέρνουν είναι να παράγουν πολιτικό δηλητήριο, να ταυτίζονται με την πιο ευτελή όψη της δημόσιας ζωής.  Η συκοφαντία, ως εργαλείο που με τέτοια συχνότητα και ευκολία χρησιμοποιούν, δεν είναι μόνο πολιτικά ανήθικη. Φανερώνει πολιτική απόγνωση, που αναζητά επιβεβαίωση στη ρηχότητα των σχολίων του διαδικτύου.   Αρκετά  λοιπόν με τα νοσηρά πληκτρολόγια. Η τοξικότητα δεν είναι πολιτική, είναι κατάντια. Η συκοφαντία και η χυδαιότητα δεν μπορούν να παραμένουν αναπάντητες. Η ανοχή στην πολιτική κακοήθεια έχει και όρια – όρια που έχουν πλέον ξεπεραστεί κατά πολύ. Πολύ σύντομα οι συκοφάντες θα κληθούν να αναλάβουν την ευθύνη των ισχυρισμών τους και αποδείξουν τις φαντασιώσεις τους όχι στο βολικό πεδίο των κοινωνικών δικτύων, αλλά ενώπιον της Δικαιοσύνης. Δεν πρόκειται  για απειλή, είναι η αναπόφευκτη κατάληξη μιας τόσο τοξικής, πολιτικά και νομικά κατακριτέας και βαριά ανήθικης συμπεριφοράς.

 

Το Γραφείο Τύπου